Որքան հասկանում եմ, պտղատու ծառին քար նետողների պակաս չի զգացվում, առողջ ընդդիմության ամրությունը պառակտողների քանակ՝ նույնպես:

Նորից ու նորից՝ հազարերորդ անգամ տարբեր ու խորացված աղբյուրներից կարդում եմ Դավիթ Բեկի ու Մխիթար Սպարապետի պատմությունը, Սյունիքի ազատագրական պայքարը՝ ողջ ճշմարտությամբ, ոչ՝ սերոյական աղավաղված գունագեղը. ինչպես է ընկել Հալիձորի բերդը, ինչպես է սպանվել Մխիթարը:

Մեծ, ահավոր մեծ ջանքեր են պահանջվում մեզնից, որպեսզի ողջ մնանք բարոյապես, ֆիզիկապես դիմանանք էս անչափելի ցավին ու անարգանքին:

Որքան ենք սիրում խնդիրներ ստեղծել ու հետո ջանասիրաբար հաղթահարել դրանք՝ առանց դաս ու հասունության:

Հայաստանը, իրոք, ոչ մեկին պետք չէ, միայն հայերիս է պետք։ Պարզվում է՝ որքան էլ ցավոտ, բայց օգտակար ռեպլիկը ոչ թե սթափեցրել է, այլ նորանոր հայհոյանքների հոխորտուն ալիք է բարձրացրել՝ «դեռ երեկ ծառերի վրա ցատկոտող» սլավոններին ուղղված։

Իմ կյանքի ընթացքում երբեք չեմ հաշվել այլոց գրպանների պարունակությունը, առավել ևս, փորձել ուղղորդելու, թե տվյալ անձն իր վաստակը որտեղ և ինչպես ծախսի:

Երևան-Ստամբուլ-Երևան «աննախադեպ» չվերթի մասին լսելիս, դրան նվիրված հրճվանքը և ծաղկա-կոնֆետային թատրոնը դիտելիս, ակամայից հիշում եմ made in turkey անօդաչուները, բայրաքթարների վրա ցուցադրաբար իր ստորագրությունը դնող Բաքվի հաղթական զորահանդեսին էնվեր փառաբանող հրեշին, օդային ճանապարհով Արցախ տեղափոխված ահաբեկիչներին, հավանաբար, նաև զենք-զինամթերք, զինուժ, և աչքերիս առջև հառնում են բազում ավերածությունների և խլված կյանքերի դաժան պատկերներ:

Հայի հետ ապրելը կռիվ է, խոսելը՝ վեճ, հապա ո՞ւր գնաս, ո՞ւմ հետ խոսես: Կրակն ենք ընկել բոլոր հայերս մեր ձեռքը: Մի լավ օր իմ կյանքում չեմ հիշում, միայն նվաստացում՝ մանկությունից, հաշիվներ՝ դեռ դպրոցից, կռիվ՝ տանը, փողոցում, ավտոբուսում... Վաթսուն տարի ապրեցի Երևանում և տառացիորեն ամեն օր ուզեցի ինքնասպան լինել...

Վի՛հ, անհատակ վիհ է՝ ժայռակոփ պատերով, և դու այդ տիեզերական անհունում պատեպատ ես խփում քեզ, որոնում անգտնելի ճշմարտությունը, նույնիսկ, ամենաանմատչելի քերծերում և անձավներում...

Ժամանակի հայտնի դերասանները հաճախ էին հավաքվում «Երևան» հյուրանոցի բակի թփածածկ սրճարանում, իսկ Ազատ Շերենցը մշտական այցելուներից էր։ Ի տարբերություն «Մենք ենք, մեր սարերը» կինոնկարում խաղացած ալարկոտ, քնաթաթախ և ուրբաթախոս Ավագի՝ իրական կյանքում Շերենցը ձիգ, կիրթ և զգայուն մարդ էր։ Երբեմն Ես էլ էի գնում այնտեղ՝ սուրճ խմելու։